Een strikte toepassing van het Nederlandse stikstofregime leidt ertoe dat iedereen die met enige regelmaat een hond uitlaat bij of in een Natura 2000-gebied een vergunning nodig heeft. “En in veel gevallen zal die niet kunnen worden verstrekt”, concludeert hoogleraar omgevingsrecht Chris Backes (Universiteit Utrecht) in een artikel over het stikstofbeleid, dat aan de Tweede Kamer is verzonden.

Onbegrip, ongeloof en verontwaardiging
Backes zegt dat hij onbegrip, ongeloof en verontwaardiging oogst, als hij in het buitenland het Nederlandse stikstofbeleid probeert uit te leggen. “Een Deense collega rekende op de achterkant van een bierviltje even uit dat het dagelijks een keer uitlaten van zijn hond een depositie oplevert van ongeveer 0,2 kilo per hectare per jaar. Dat komt overeen met 14 mol per hectare per jaar. Volgens het tegenwoordige Nederlandse stikstofregime heeft dus eenieder die zijn hond regelmatig uitlaat in of rond een Natura 2000-gebied een vergunning nodig, die in veel gevallen niet zal kunnen worden verstrekt.”

Volgens Backes is dat een “bedreiging voor de geloofwaardigheid van het natuurbeleid, van de overheid en van de Raad van State.”

Te groot vertrouwen in technologie
Backes waarschuwt in zijn stuk voor een te groot vertrouwen in technologie. Volgens hem worden vaak beslissingen genomen en rechten toegekend op basis van modelberekeningen en voorspellingen. “Vaak zit de kan echter feitelijk minder vol dan op papier berekend. In het ene na het andere milieudossier blijkt de werkelijkheid veel weerbarstiger te zijn dan het model.”

Belasting blijft boven kritische depositiewaarde
De hoogleraar constateert dat de belasting van natuurgebieden ondanks de door het RIVM voorspelde verdere verlaging ook over 10 jaar in veel gevallen nog ver boven de kritische depositiewaarde zit, de grens waarvan wordt verondersteld dat daaronder de natuur zich kan herstellen.